Since the last report our cruise ship Earth has journeyed about 66 million kilometers, alongside its mothership Sun, in the direction of the G Cloud. In that time the team from WeAreCruiseShipEarth had the pleasure to join a pleasent nightwalk organized by the Nacht-Wacht in the Vliegenbos in Amsterdam. Albeit the darkness, the nightwalk was an eye-opener about Cruise Ship Earth. It made me see that I am an anomaly among my fellow human mammalian crew members. As member of the subspecies “astronomer” among human mammals, my crew cabin appears located closer to those of fellow mammals like bats, mice and badgers in comparison to many other human mammals. Human mammal crew members have the tendency to perceive the dark, nightside of the ship side also as mentally dark. Below you can find my personal reflection on this and on the nightwalk.
“Zo’n onbevangen welwillende ambiance met vriendelijke elkaar onbekende mensen heb ik niet vaak buiten de deur meegemaakt. Ik heb genoten. Het donkere Vliegenbos voelde zo zacht als fluweel. Letterlijk en figuurlijk. Ik gaf als bedankje aan het einde de organisatoren een fotootje en noemde deze foto een nachthostie. Een naam die tijdens de wandeling in me opborrelde. Ik beloofde er iets bij te schrijven. Dat is me met veel kunst en vliegwerk nu eindelijk gelukt.”
Nachthostie
Kijk…hier…díe is voor jou. Jouw nachthostie. Voor jouw metamorphose. Je ziet, qua afmeting is ie niet veel anders dan zo’n gewone hostie die jullie mensen gebruiken. Zo’n ouderwetse, van ouwel. Alleen is deze gitzwart, vierkant en gemaakt van papier. Het is namelijk een kleine uitsnede uit een hele grote donkere foto. Een uitsnede voor jou. De foto is, gek genoeg, in volle duisternis genomen. Toch is juist deze foto hééél bijzonder (vind ik). Het is namelijk de “diepste” foto ooit genomen door aards leven. Het heet het Hubble Ultra Deep Field. Het is een plekje aan de nachtelijke hemel dat ‘s nachts bijna recht over komt boven Soweto, Florianópolis en Brisbane. Om nog dieper en scherper te kunnen kijken is ie speciaal genomen vanaf ruim 500 kilometer hoogte boven de Aarde. Door één van de beste camera’s die jullie mensen ooit gemaakt hebben. De Advanced Camera for Surveys aan boord van de Hubble Space Telescope. In 2003 hebben jullie die camera verzocht bijna een miljoen seconden lang te kijken naar dit uiterst lege stukje hemel. En nu heeft mijn fotografische meestertraiteur, speciaal voor jullie mensen, de donkerste stukjes uit de foto gesneden. Daarbij zorgvuldig sterren en sterrenstelsels ontwijkend. In die donkerste stukjes staart jou namelijk 13 miljard lichtjaar aan peilloze lege diepe ruimte recht aan. Zo diep kan geen mens met eigen ogen waarnemen. Maar de ogen van de Advanced Camera for Surveys kunnen dat wel.
Leg nu voorzichtig en liefdevol deze nachthostie, met die volle 13 miljard lichtjaar aan peilloze diepte, op je tong. Gun de hostie en jezelf de tijd zodat het papier langzaam week wordt. Alleen zo kan je geestesoog ten volle de volledige 13 miljard jaar aan kosmische geschiedenis in zich opnemen.
De nachthostie nemen is wensdenken. Het stukje papier met de fotoreproductie werkt alleen als je er keihard in gelooft. Als je keihard je best doet om er in te geloven. Alleen dan wordt het een self-fulfilling prophecy. Alleen dan lukt het jouw geest uit je mensenhuidje te kruipen, aan je mensenhoofd te ontsnappen. Dan zie je en voel je een fluweelzacht, breed en diep gitzwart spansel. Als je goed kijkt zie je dat ergens in de donkere diepte van dat spansel een heel klein lampje aan floept. Als één glimwormpje in de duisternis. Dat is jullie zon die aanfloept in haar eerste levensjaar. Span je nu goed in…als je heel goed tuurt….dobbert daarnaast een scheepje. Het is zo’n aandoenlijk klein scheepje en met zulk priegelig leven dat “arkje” een betere naam is. Je geestesoog ziet duizenden jaren, miljoenen jaren aan priegelig kruipen, krioelen en fladderen rustig langsglijden. Zo uitgezoomd in miljarden lichtjaren aan zowel tijd als ruimte, is het je gelukt te ontsnappen aan je mensenhuidje en aan je mensenhoofd. Vanavond kan je kiezen in wiens huid en hoofd je terug wil kruipen. En in welke tijd. Ik doe met je mee.
Deze avond in het Vliegenbos kies ik een honingzwam te zijn. De Honingzwam Van Het Vliegenbos. Ik leef onder de grond in de donkere vochtige aarde. In het aardedonker onder jouw voeten. Ik strek mij honderden meters ver uit onder het Vliegenbos. Ik ben veel weidser dan een mensenlichaam. Mijn honingzwammenbrein strekt zich uit in de tijd. Honderden jaren reiken mijn herinneringen terug. Veel verder dan het korte geheugen van een mensenbrein. Ik hoef nooit jachtig te bewegen. Ik hoef nimmer schril licht te zien. Ik leef met volle teugen in een stationair fluweelzacht welbehagen. Geen ups, geen downs, geen yoga om de balans te vinden. Als honingzwam ben ik altijd in balans. Geen levenslang durende struggle voor zelfontplooiing om te worden wie ik ben. God, wat voelt dat als een immense verademing ten opzichte van mens zijn. Die gekke mens….massaal de natuur uitgevlucht en zich teruggetrokken op kleine eilanden van helsverlichte steden. Dankzij de nachthostie onder je tong ben je even ontsnapt aan je menszijn. Kan je even proeven hoe het is om honingzwam te zijn. Bevrijdend hè?
Of toch beangstigend, zo zonder ogen, zonder oren? Alleen opgesloten met je eigen gedachten in een lichaam dat niet weg kan lopen. Mij maakt het niet uit hoe je je nu voelt. Zo lang je maar oprecht jezelf en jouw eigen gedachten in dit donker tegemoet treedt….dan is er nog hoop voor jou, als mens, om echt te worden wie je bent.
Gijs A. Verdoes Kleijn, astronomer 